ΜΟΝΑΞΙΑ

ΜΟΝΑΞΙΑ
Την νιώθεις στο πετσί σου.
Την νιώθεις να σε διακατέχει σαν μικρός πανικός.
Στην ψιθυρίζουν στο αυτί τα πάντα γύρω σου....

Πράγματα που σου θυμίζουν όμορφες περασμένες εποχές...
Πράγματα που κάποτε κάνανε γιορτή στο μικρό,φτωχό σου, είναι..
Τώρα ,όλα σου φωνάζουν πως δεν έχουνε ψυχή.
Πως το χρώμα τους ξεθώριασε και το γκρι του πάγου πήρε την θέση του..
Δεν είναι όμως μαύρο.Μα ούτε και λευκό....

Μοναξιά....
Συναίσθημα για τους αδύναμους:πόνος,δυστυχία,κατάρα.
Μα και για τους δυνατούς:τροφή,έμπνευση,δύναμη.

Μην κλείνεις τα μάτια...
Μην αρνείσαι την στιγμή...
Μην την αφήσεις να φύγει χωρίς να σε αγγίξει...
Γιατί ακόμη κι αν έρθει κάποια παρόμοια,αυτήν θα την έχεις χάσει...
Θα έχεις χάσει ένα κομμάτι του έαυτού σου....
Της αλήθειας σου...

Μοναξιά..
Είναι σκληρή,ύπουλη και άκαρδη...
Σκληρή γιατί απαιτεί να είσαι μόνος σου για να την αντιμετωπίσεις...
Δεν σου κάνει την χάρη να έρθει όταν είσαι με παρέα και νιώθεις πιο δύνατός....Ύπουλη...
Άκαρδη εκ των πραγμάτων...Μιας και φωλιάζει στην δική σου καρδιά για να για να ζήσει..Την χρησιμοποιεί,την κυβερνάει,την μηδενίζει...

Μα είναι δυνατόν τα συναισθήματα να έχουν προσωπικότητα?
Να μοιάζουν με τους ανθρώπους?
Σκληρός,ύπουλος και άκαρδος..
Θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει έντονα την μοναξιά...
Τούμπαλιν...

Και πότε κάποιος μπόρεσε να απαντήσει αν τα συναισθήματα φτιάχνουν έναν άνθρωπο ,ή αν ο άνθρωπος φτιάχνει τα συναισθήματά του?

Κάποια αποτυχημένα τηλεφωνήματα,μερικές δυνατές αναμνήσεις,λίγες μπαλάντες και αρκετό κρασί...
Μόλις έφτιαξες την δική σου μοναξιά...
Συνχαρητήρια...