A tribute στην πρώτη μου ανάρτηση..

Ακόμη με τρώει η απορία....

'Ηταν όντως τα δικά σου μάτια τόσο μοναδικά, σπινθηροβόλα και εξωπραγματικά που θα στοιχημάτιζα την ζωή μου πως δεν θα δω ποτέ μου ομορφότερα,ή απλώς για μια ακόμη φορά ήταν τα δικά μου πολύ κλειστά για να δουν πέρα από την μύτη μου?
Νομίζω πως γιατρεύτηκα.....

Αίσχος..............

Δεν μου έρχεται τίποτα άλλο στο μυαλό,παρά λέξεις των άκρων.
Μίσος.Εμμονή.Παράνοια.Ουρλιαχτά.Απελπισία.
Είναι που ακόμη και το καλύτερο στερεοφωνικό τα παίζει αν το βάλεις να τραγουδά ακατάπαυστα στη διαπασόν.
Και γω αυτό κάνω συνεχώς.Μάλιστα χορεύω κιόλας.
Αυτό είμαι λοιπόν?
Μια μηχανή?
Αναγκασμένη να λειτουργεί ανάλογα με τα κούμπακια που της πατάνε?
Λυπάμαι που δεν είμαι πια φιλική προς τον χρήστη,αλλα κουράστηκα.
Βλέπεις τα παλιά μηχανήματα είχαν τις δικές τους αντιστάσεις.
Μασημένη η κασέτα?Δεν την έπαιζε το μηχάνημα.Σκάρτος ο δίσκος?Μόλις η βελόνα έβρισκε ένα σκουπίδι στον δρόμο της,έδινε ένα σάλτο και γύριζε πίσω στην αρχή.Στην φωλιά της.
Εμείς όμως,της νέας σχολής.Της νέας τεχνολογίας.
Εμείς που οι υποταγές του τώρα μας λένε πως ΟΛΑ τα καταφέρνουμε.ΟΛΑ τα αντέχουμε.ΟΛΑ τα μπορούμε.
Σκάρτο το cd?Δεν το φτύνω.Κάθομαι εκεί κολημένα και το αναπαράγω....Το ίδιο δευτερόλεπτο.Συνέχεια και συνέχεια.Ικανή να τρελάνω τον εαυτό μου αλλά και όλους τους υπόλοιπους γύρω μου.
Και όλα αυτά γιατί?Μας λυπάμαι που είμαστε οι άνθρωποι της μεταβατικής φάσης.Που η πλάτη μας είναι το πάτημα για να έρθει η νέα τάξη πραγμάτων.Είμαστε εδώ μόνο για ξεζούμισμα και χρήση ως κρίκος για να προχωρήσει η αλυσίδα.
Δεν είμαστε ούτε το παλιό,το γραμμόφωνο που όλοι εκτιμούν γιατί έχει συναισθηματική αξία,μα ούτε το καινούριο που όλοι λαχταρούν γιατί είναι πάντα δελεαστικό.
Δεν είμαστε παρά αναλώσιμο υλικό που καθέ λίγο πάει στα αζήτητα γιατί βγήκε η καινούρια έκδοση.
Και σε ρωτάω:Είναι πολύ εγωιστικό που για καποιούς έστω λίγους θέλω να είμαι συλλεκτικό μοντέλο?Για τους υπόλοιπους ,απλά θα αδιαφορήσω.

ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

Στο σπίτι μου έχω πάρα μα πάρα πολλά πάραθυρα...

Σε άλλα κρύβονται οι φίλοι μου,σε άλλα οι εραστές μου και σε άλλα απλοί περαστικοί...
Μερικά παίζουν μουσική!! Και άλλα ξέρουν τράπουλα!Απίστευτο σου λέω!
Και οοοοόλα μαζί έχουνε για σπίτι το κεντρικό παράθυρο!
Είναι το ένα μέσα στ' άλλο και όταν τα βαριέμαι μπορώ να τα εξαφανίζω και τα ξαναεμφανίζω!
Δεν είναι μαγικό?


Τι με μπερδεύεις τώρα με κουρτίνες?
Α,ναι..Και τέτοια παράθυρα έχω...Ξύλινα δεν είναι? Τα ξέρω,τα ξέρω...Για τι με περνάς?
Απλώς δεν πήγε εκεί το μυαλό μου..Αυτά τα παράθυρα έχω σταματήσει εδώ και καιρό να τα κοιτώ...Δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω έξω..Είναι πάντοτε η ίδια ζωγραφιά..Την βαρέθηκα!

Ο ήλιος?
Χα! και ποιός σου είπε ότι τα δικά μου παράθυρα δεν έχουνε ήλιο?? Και όχι μόνο έναν!Αλλά πολλούς! Και μάλιστα μπορώ εγώ να τους διατάξω το τι ώρα θέλω να 'ναι!
Άμα θέλω μπορώ να είναι και πολλές ώρες ταυτόχρονα!Και τον βάφω και όπως θέλω!Και άμα θέλω τον σβήνω και τελείως! Άμα πια...
Αυτά τα επιχειρήματά σου με εξοργίζουν ώρες ώρες..

Και τι είναι για να έχουμε καλό ρώτημα αληθινό?Που τόσο μου το αναφέρεις?
Ο ήλιος μου όταν φωτογραφήθηκε,αλήθινος δεν ήταν?Καποιουνού το πρόσωπο δεν έκαιγε μήπως? Μην με μπερδεύεις εμένα με αυτά!Καλά τα έχω καταφέρει...

Οι άνθρωποι?
Ναι και αυτοί!! Αλήθινοι είναι! Και τους βλέπω κιόλας άμα θέλω!! Και το καλύτερο?ΑΝ θέλω εγώ δεν φαίνομαι!Πολύ δεν με συμφέρει?

Μόνο που..να..Εχω και ένα τόσο δα προβληματάκι...Κάποια φορά που ήθελα να πάρω έναν φίλο μου να κοιμηθούμε αγκαλιά δεν μπόρεσα..Και αυτό πολύ μου στοίχισε...Και ακόμη το ζητάω...Μάλλον όταν θα το θελήσω πολύ θα υποχρεωθώ να ντυθώ,να βγώ,να περπατήσω και να πάω κοντά του..Κουραστικό αλλά μάλλον θα αξίζει τον κόπο...Και ξέρεις? Δεν με νοιάζει να τον δω!Να τον μυρίσω θέλω..Αυτό πολύ μου έλειψε και μόλις μου το θύμισες....

Μαγική συμβουλή

Ανοίγω το κουτί του μάγου και βρίσκω την αυγή...
Υγρό πρωί,κι' αμόλυντο.Απόλυτη σιγή....

Αφήνομαι,ειν' όμορφα,ακούω την μουσική,
που παίζουνε για χάρη μου,λιβάδια και αγροί...

Απέναντι ,μα μακριά,μια γκρίζα ταραχή
σκόνη,καπνός και θόρυβος,της πόλης ιαχή..

Ανθρώποι παν' κι' έρχονται,απίστευτοι ρυθμοί,
άνχος τρελό και τρέξιμο,θεατρινισμός πολύ.

Κι ο μάγος που ψαχνότανε την κλέφτρα για να βρεί,
στεκέται εκεί και με κοιτά..Και κάτι τον λυπεί..

Μου λέει δεν ήσουν έτοιμη,ήτάν πράξη κακή,
ν'ανοίξεις το κουτάκι αυτό,θέλει υποταγή.

Υποταγή στην φύση σου,στο φώς και στην ψυχή,
υποταγή στο όνειρο και αντίσταση πολύ.

Αντίσταση του εγωίσμου που εσύ δεν την κατέχεις,
αφού ανάμεσα σ' αυτούς θέλεις και συ να τρέχεις..

an pote gino siggrafeas!

An pote gino siggrafeas min xahaso:
na proslavo kapoion na simazeuei tin polilogia mou :P

Να μαι και πάλι εδώ..
Βλέπεις αυτό το τέρας που νόμιζα κοιμάται,έχει ξυπνήσει πάλι...
Είχε ξυπνήσει καιρό πριν,τ'ομολογώ..Μα δυστυχώς μόλις τώρα το συνειδητοποιώ...
Βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο,μα δεν μπορώ να πώ ψέμματα...Το είχα καταλάβει...
Γιατί δεν έπραξα αναλόγως...? Μα είναι απλό...Τόσο απλό...
Στην αρχή, αρκούσε να αλλάξω στάση στο κορμί μου..Τόσο απλό...
Μια απότομη κίνηση και το τίναζα από πάνω μου...Έλα τώρα..Μια χαρά είσαι....
Κατόπιν??΄Μια βαθιά ανάσα...Τίποτα σπουδαίο και πάλι και την γλίτωσα...
Όταν όλα αυτά πια δεν ήταν αρκετά,μπαίνανε τα μεγάλα μέσα..
Το κινητό στο χέρι και τι πιο σωτήριο από το άκουσμα μιας γνώριμης αγαπημένης φωνής να σου απασχολήσει το μυαλό..ή μια φωτογραφία..ενός αγαπημένου...κάποιου που σου δημιουργεί τόσο πόνο η όψη του εκείνη την στιγμή που ξεχνάς τον αληθινό....
Ετσι δεν είναι?? Δεν ειναι πιο ευκολο να ποναμε για κατι ετσι κι αλλιως απιαστο ,παρα για κατι αληθινο??μεμπτο και του παροντος??
Λιγες φορες εχουμε κλαψει σε μια ταινια ,για τον θανατο καποιου πρωταγωνιστη ,ενω οταν γινεσαι μαρτυρας χαμου καποιου δικου σου ανθρωπου δεν σου βγαινει ουτε δακρυ???Παγωμαρα...ειναι πιο ευκολο να πονας για το φανταστικο...γιατι απλα δεν ειναι δικο σου....
Μάλιστα...
Να την παλι η ταση μου να μιλαω στο δευτερο προσωπο...
Υπεκφυγη...μα εχει την ιδια βαση..πιο ευκολο δεν ειναι να αγορευεις τον πονο σου απο το να τον παραδεχεσαι?
Παμε παλι λοιπον....
αυτο τελως παντον το τερας οσο νομιζΩ πως το κοιμιζΩ ξυπναει όλο και περιοσσοτερο...γιατι μετα δεν ειναι αρκετη μια στιγμη για να το θαψΩ...ειναι ηδη εκει και με κοιταει...
οποτε αρχιζουν τα ξενυχτια..οι παρεες...το ριχνΩ στην δουλεια,στην πάρα πολυ δουλεια για την ακριβεια...τελεια φαση!! ουτε λεπτο για σκεψη...και οσο πιο μεγαλη η πιεση τοσο πιο καλα!! μα δεν φταιω!! δεν προλαβαινω να δω τον εαυτο μου!! και οταν μενει λιγος χρονος?Να μην βγω? Να μην πιω?? Οχι,οχι,προς θεου δεν το κανω γιατι με αποφευγω..αλλα γιατι οφειλω να βγω ,να διασκεδασω ως νεος ανθρωπος!!
Καπως ετσι λοιπον περναει ο καιρος...και το τερας δεν το βλεπεις γιατι εχει κρυφτει...
Που?? πανω στην πλατη σου ...ελα τωρα..αφου το ξερεις..δεν το βλεπεις αλλα νιωθεις την ανασα του στην ανασα σου και την μυρωδια του πανω σου..πανω ΜΟΥ...
Και η χειροτερη σφαλιαρα ειναι πως τιποτα πια δεν δινει χαρα, γιατι οτι και να κανεις αυτο ειναι εκει...δεν υπαρχει νοημα να αλλαξεις σταση,θεση,μερος,σπιτι,πολη..ουτε καν χωρα...Μεγαλη η ηττα της συνειδητοποιησης πως οπου και να πας αυτο θα ειναι εκει...γιατι ειναι κομματι σου και θα σε κυνηγαει....μεχρι να το παλεψεις με θαρρος...
Δεν ειναι η πρωτη φορα.Τα εχω ξανακαταφερει στο παρελθον...
Απλα θα δοκιμασω μια νεα συνταγη.Λεω αυτην την φορα να το κανω φιλο μου...να μην το απαρνηθω...ισως αν το αγαπησω και του δωσω την θεση που του αρμοζει παψει να μου θυμιζει την υπαρξη του με τον χειροτερο τροπο....
ΑΝ υποψιαστω πως η λυση για να σωθω απ τον χειροτερο εχθρο μου ειναι να τον αγαπησω, θα πεσω απο τα συννεφα...