Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

an pote gino siggrafeas!

An pote gino siggrafeas min xahaso:
na proslavo kapoion na simazeuei tin polilogia mou :P
Να μαι και πάλι εδώ..
Βλέπεις αυτό το τέρας που νόμιζα κοιμάται,έχει ξυπνήσει πάλι...
Είχε ξυπνήσει καιρό πριν,τ'ομολογώ..Μα δυστυχώς μόλις τώρα το συνειδητοποιώ...
Βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο,μα δεν μπορώ να πώ ψέμματα...Το είχα καταλάβει...
Γιατί δεν έπραξα αναλόγως...? Μα είναι απλό...Τόσο απλό...
Στην αρχή, αρκούσε να αλλάξω στάση στο κορμί μου..Τόσο απλό...
Μια απότομη κίνηση και το τίναζα από πάνω μου...Έλα τώρα..Μια χαρά είσαι....
Κατόπιν??΄Μια βαθιά ανάσα...Τίποτα σπουδαίο και πάλι και την γλίτωσα...
Όταν όλα αυτά πια δεν ήταν αρκετά,μπαίνανε τα μεγάλα μέσα..
Το κινητό στο χέρι και τι πιο σωτήριο από το άκουσμα μιας γνώριμης αγαπημένης φωνής να σου απασχολήσει το μυαλό..ή μια φωτογραφία..ενός αγαπημένου...κάποιου που σου δημιουργεί τόσο πόνο η όψη του εκείνη την στιγμή που ξεχνάς τον αληθινό....
Ετσι δεν είναι?? Δεν ειναι πιο ευκολο να ποναμε για κατι ετσι κι αλλιως απιαστο ,παρα για κατι αληθινο??μεμπτο και του παροντος??
Λιγες φορες εχουμε κλαψει σε μια ταινια ,για τον θανατο καποιου πρωταγωνιστη ,ενω οταν γινεσαι μαρτυρας χαμου καποιου δικου σου ανθρωπου δεν σου βγαινει ουτε δακρυ???Παγωμαρα...ειναι πιο ευκολο να πονας για το φανταστικο...γιατι απλα δεν ειναι δικο σου....
Μάλιστα...
Να την παλι η ταση μου να μιλαω στο δευτερο προσωπο...
Υπεκφυγη...μα εχει την ιδια βαση..πιο ευκολο δεν ειναι να αγορευεις τον πονο σου απο το να τον παραδεχεσαι?
Παμε παλι λοιπον....
αυτο τελως παντον το τερας οσο νομιζΩ πως το κοιμιζΩ ξυπναει όλο και περιοσσοτερο...γιατι μετα δεν ειναι αρκετη μια στιγμη για να το θαψΩ...ειναι ηδη εκει και με κοιταει...
οποτε αρχιζουν τα ξενυχτια..οι παρεες...το ριχνΩ στην δουλεια,στην πάρα πολυ δουλεια για την ακριβεια...τελεια φαση!! ουτε λεπτο για σκεψη...και οσο πιο μεγαλη η πιεση τοσο πιο καλα!! μα δεν φταιω!! δεν προλαβαινω να δω τον εαυτο μου!! και οταν μενει λιγος χρονος?Να μην βγω? Να μην πιω?? Οχι,οχι,προς θεου δεν το κανω γιατι με αποφευγω..αλλα γιατι οφειλω να βγω ,να διασκεδασω ως νεος ανθρωπος!!
Καπως ετσι λοιπον περναει ο καιρος...και το τερας δεν το βλεπεις γιατι εχει κρυφτει...
Που?? πανω στην πλατη σου ...ελα τωρα..αφου το ξερεις..δεν το βλεπεις αλλα νιωθεις την ανασα του στην ανασα σου και την μυρωδια του πανω σου..πανω ΜΟΥ...
Και η χειροτερη σφαλιαρα ειναι πως τιποτα πια δεν δινει χαρα, γιατι οτι και να κανεις αυτο ειναι εκει...δεν υπαρχει νοημα να αλλαξεις σταση,θεση,μερος,σπιτι,πολη..ουτε καν χωρα...Μεγαλη η ηττα της συνειδητοποιησης πως οπου και να πας αυτο θα ειναι εκει...γιατι ειναι κομματι σου και θα σε κυνηγαει....μεχρι να το παλεψεις με θαρρος...
Δεν ειναι η πρωτη φορα.Τα εχω ξανακαταφερει στο παρελθον...
Απλα θα δοκιμασω μια νεα συνταγη.Λεω αυτην την φορα να το κανω φιλο μου...να μην το απαρνηθω...ισως αν το αγαπησω και του δωσω την θεση που του αρμοζει παψει να μου θυμιζει την υπαρξη του με τον χειροτερο τροπο....
ΑΝ υποψιαστω πως η λυση για να σωθω απ τον χειροτερο εχθρο μου ειναι να τον αγαπησω, θα πεσω απο τα συννεφα...