Ο έρωτας...
Βαρέθηκα...
Νομίζω με βαρέθηκε κι αυτός...
Δεν τα πάμε και πολύ καλά τελευταίως...
Μεγάλωσα και άλλαξανε τα "θέλω" μας. Δεν ταιριάζουμε πια...
Μα δεν έχει ωριμάσει καθόλου..Και όλο τον μάλωνω. Κι αυτός μου θυμώνει. Και με τιμώρει.
"Που την βρίσκεις τόση ενέργεια? Δεν θα ηρεμήσεις πότε?" Όλο τον ρωτάω.
"Και 'συ θα μείνεις για πάντα έτσι? Παγωμένη?" με ρωτάει αυτός..
Και δεν ξέρω τι να απαντήσω...
Δεν είναι πως δεν έχω την όρεξη. Μα μου τελείωσαν οι δυνάμεις. Δεν μπορώ πια τον ανταγωνισμό.
Νομίζω πως καλύτερα να τον αφήσω ελεύθερο..Εξάλλου ήδη νομίζω πως έχει ερωμένη. Με κερατώνει εδώ και καιρό με το πάθος. Τα βρίσκουνε καλύτερα οι δυό τους. Και να σου πώ? Ταιριάζουν περισσότερο...Δεν θα μεγαλώσουν ποτέ αυτοί οι δύο.
Θα δώσω τελικά μια ευκαιρία στην "άγαπη".Έχει καιρό που μου ζητάει να βγούμε ,μα όλο της ρίχνω πόρτες...
Και αυτή επιμένει να λεει: "Mα δεν το καταλαβαίνεις πως μόνο εγώ μπορώ να σε κανω ευτυχισμένη? Με χρειάζεσαι! Σταμάτα να ασχολείσαι με παιδιαρίσματα!"
Σίγουρα δεν θα νοιώσω ποτέ ξανά όπως με τον έρωτα... Αλλά ποιος ξέρει? Ίσως η ζεστασιά της αγάπης καταφέρει να σπάσει τον πάγο μου. Αξίζει να δοκιμάσω...
